Zijn naam doet heel Parijs sidderen en beven. Zijn naam weerklinkt door heel het land. Zijn geschiedenis wordt gefezeld bij het stoffelijke overschot van zijn slachtoffers. Er wordt gezegd dat hij hen kan ontbieden op het uur en de plek die hij heeft gekozen. En dat zij geen weerstand kunnen bieden.
En dat zij allemaal komen, om te vallen door zijn zwaard. De Parijzenaars noemen dat ‘het Uur van de Beul’… Hijzelf noemt dat ‘de Gave’.
Hij is de erfgenaam van een eeuwenoude traditie. Hij weet dat anderen, lang voor hem, ook over de gave beschikten… Maar hij is de laatste, de enige… dacht hij.
Hij dacht de gezant van God te zijn. Dat was zijn eerste vergissing…

Drieluik waarin de Beul, een vigilante die Parijs onder zijn vleugels neemt, tegenstand krijgt van ‘De Nar’!